نویسنده

• محمد عطاران

دانشکده روانشناسی و علوم‎ تربیتی دانشگاه تربیت معلم تهران

چکیده

آموزش ‎عالی در قرن 21 موانع زمان و مکان را در هم نوردیده و سنتی تازه در آن ایجاد شده است. آموزش عالی در قرن حاضر به دنیای مجازی تسری یافته است و در این فضا به سه شکل ارایه می‎ شود: دانشگاه مجازی هوشمند, دانشگاه مجازی در قالب ارتباط چهره به چهره ( از طریق شبکه) و دانشگاه مجازی مبتنی بر ارتباطات ناهمزمان و غالبا مکتوب(از طریق شبکه). در شکل نخست نرم افزار هوشمند جایگزین استاد می شود. در این شکل استاد مرجع یادگیری و دانش نیست، بلکه همچون مشاور عمل می‎ کند. در شکل دوم استاد از طریق اینترنت بر محدودیت مکانی فایق می آید و فضای آموزشی به صورت فضای واقعی کلاس شبیه سازی می شود. استاد دانشجو را به وسیله دوربین می بیند و استاد نیز از همان طریق در معرض دید دانشجویان کلاس قرار می‎ گیرد. در شکل سوم دانشگاه مجازی درس به صورت ناهمزمان و ترجیحا به صورت مکتوب ارایه می ‎شود. این شکل از ارایه ممکن است سنتی باشد و در آن به انتقال دانش اکتفا شود یا آنکه تعامل و ارتباط فعال از ارکان آن باشد و آن گونه که پاره ‎ای از صاحبنظران دانشگاه های مجازی اشاره کرده ‎اند، پارادایم جدیدی در آموزش عالی فراهم شود و دانشجویان به مرحله تفکر انتقادی دست یابند. در این مقاله اشکال دانشگاه مجازی تحلیل و ارزیابی شده است. تحلیل و ارزیابی مذکور مبتنی بر نظریه تجسد، نظریه پدیدار شناسی ادراک مرلوپونتی و نظریه ساختگرایی است. بر مبنای نظریه تجسد در باره آموزش دانشگاهی در فضای مجازی به صورت کلی بحث و سپس، تحلیل مذکور ارزیابی شده است. در تحلیل شکل اول دانشگاه مجازی نرم افزارهای هوشمند موجود با استادان واقعی مقایسه شده است. شکل دوم دانشگاه مجازی که از طریق دوربین هدایت می شود، مبتنی بر نظریه پدیدار شناسی ادراک مرلو پونتی ارزیابی شده است. پس از تحلیل دانشگاه مجازی از نوع سوم در دو صورت سنتی و تحولگرا تجربه ‎ای از نوع تحولگرای دانشگاه مجازی و آن گاه پیشنهادهایی برای ایجاد نمونه ایرانی دانشگاه مجازی ارایه شده ‎است.

کلیدواژه‌ها

• دانشگاه مجازی
• تجسد
• پارادایم
• ساختگرایی و اجتماع پژوهشی

عنوان مقاله [English]

Virtual University: Re-reading Existing Narrations

نویسنده [English]

• Mohammad Attaran

Department of Psychology & Education Tarbiat Moallem University

چکیده [English]

In the 21st century, higher education has overcome the limitations of time and space and a new tradition has developed within it. In this century, higher education has been introduced into the virtual world. It has been introduced in three forms: Intelligent virtual university, virtual university through face-to-face communication and virtual university based on asynchronous (usually written) communication. In the first form intelligent software replaces the teacher. In the second, the teacher overcomes space limitations through internet and an educational environment which simulates the real classroom. The teacher sees the students by using a webcam and is seen by the student in the same way .In virtual university’s third form the lesson is presented through asynchronous and preferably written communication. This can be whether traditional and limited to knowledge transfer or having active interaction and communication as an essential part, developing a new paradigm in higher education and facilitating students move toward critical thinking level. In this article different forms of virtual university are analyzed and assessed. That takes place based on the Theory of Embodiment, phenomenology of perception and constructivism. Regarding the Embodiment theory university education in virtual environment will be discussed in general and the analysis will be assessed afterwards. In the analysis of the first form of virtual university intelligent software available are compared with real teachers. The second form of virtual university that is directed by using webcams is assessed based on the phenomenology of perception which is due to Merleau Ponty. After analyzing the third form of virtual university in both traditional and reformist modes, a reformist experience of virtual university will be described. The suggestions for developing an Iranian version of virtual university will be offered.� 

کلیدواژه‌ها [English]

• Virtual University
• Embodiment
• paradigm
• Constructivism
• and Research Community